Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Jeden z przysiółków Odrzykonia nazywa się Piekło. Dlaczego? – nikt nie wie. Nazwa jest stara i już w XIX wieku ksiądz Sarna w swoim „Opisaniu powiatu krośnieńskiego” wymienia Piekło nie zastanawiając się nad genezą jej powstania. Ciekawostką może być fakt, że jednemu z byłych proboszczów odrzykońskich nazwa ta nie przechodziła przez gardło i kiedy musiał podczas ogłoszeń jej użyć, używał nazwy Skalickie, czyli pasa ziemi poniżej Piekła, który topograficznie nijak się do niego ma.
Mam to szczęście, że mieszkam właśnie w Piekle a właściwie „na Piekle”, jak mówią miejscowi. Żyjąc tutaj zdarzało mi się widzieć i słyszeć rzeczy będące być może kluczem do rozwiązania zagadki powstania nazwy.
Pewnego razu potrzebowałem do prac budowlanych kamieni, których sporo leży na skraju mojej łąki pod lasem. Zjechałem więc gazikiem na dół, załadowałem go do pełna i już nie udało mi się wrócić bo usiadł na brzuchu w zbyt miękkim terenie. Musiałem wywalić wszystkie kamienie, uwolnić samochód i wyjechać na pusto na górę. W efekcie brudny i zmęczony straciłem pół dnia aby znaleźć się w punkcie wyjścia. Był jednak pozytywny efekt mojej „wycieczki” . W koleinach, które zostawił gazik woda stała przez cały rok, co natchnęło mnie myślą o wykopaniu w tym miejscu sadzawki. Pomysł wydawał się atrakcyjny i łatwy w realizacji. Następnej wiosny postanowiłem przystąpić do działania. Zamówiłem koparkę, a właściwie kopareczkę (sadzawka nie miała być duża} i z zadowoleniem patrzyłem jak zaczyna grzebać łyżką w ziemi. Po kilku minutach niebo zaczęło gwałtownie ciemnieć i zanosiło się na ciężką burzę. Operator koparki wystawił głowę przez okienko i krzyknął: - Jak lunie to nie wyjadę pod górę – muszę uciekać póki sucho, bo mam na jutro zakontraktowaną dużą robotę i muszę tam być… I pojechał. W miejscu gdzie miała być sadzawka powstał ledwo mały dołek . A burza rozeszła się po kościach Po kilku dniach przyjechał aby kontynuować pracę. Zjechał na dół i znów zaczął grzebać w ziemi, po piętnastu minutach wylazł z kabiny i przyglądał się gąsienicom. Spojrzałem i ja… Jedna z nich rozlazła się i nie spadła jeszcze tylko dlatego, że ostatni z drutów rozpaczliwie trzymał dwa końce w całości. Mój „koparkowy” podrapał się po głowie i mówi: - jadę powoli na górę, może się uda wyjechać… Jakoś wyjechał nie gubiąc gąsienicy i pojechał. Pozostał po nim nieco większy dołek niż poprzednio i rozgrzebana ziemia.
Po kilku tygodniach trafiła się okazja do skończenia prac przy sadzawce. Zamówiłem koparę (dużo większą tym razem – na solidnych stalowych gąsienicach) do wykopania rowu na wodociąg między domem a dopiero co wywierconą studnią. Koparka przyjechała i sprawnie zaczęła ryć rów. Po dwóch godzinach praca była skończona i przyszedł czas na sadzawkę. Zmieniliśmy łyżkę z wąskiej na pełnowymiarową i kiedy operator uruchomił mechanizm podnoszący ramię …..urwał się wałek pompy napędzającej hydraulikę…. Koparka mogła sobie pojechać, ale nie mogła pracować. A wydawało się, że będzie tak pięknie.
Kilka dni później pojawił się sąsiad, który mieszkał przez wiele lat na Piekle zanim wyprowadził się do domu na dole, we wsi. Spojrzał z daleka na miejsce walki maszyn z sadzawką i spytał:… a co tam robicie? - kopiemy sadzawkę – odparłem.
- a to wam się nie uda, bo tam w jarze diabeł się okocił i ma małe . Nie pozwoli żeby mu przeszkadzać -.
Gość był śmiertelnie poważny i nie mówił tego żartem. On wierzył w tę historię….Nic mu nie mówiłem o kłopotach z koparkami ratując resztki mego racjonalnego rozumienia całej sytuacji. Gość pojechał a ja zostałem z niedokończoną sadzawką, sąsiadem diabłem i jego dziećmi w jarze.
Od tamtego czasu minęło wiele lat. Diablątka na pewno już podrosły, ale pomijając kilka niewytłumaczalnych przypadków, które miałem okazję przeżyć, nigdy nie dały mi się we znaki. Może nawet opiekują się tą okolicą i moim domem, bo lata spędzone na Piekle należą do najszczęśliwszych w moim życiu.
Erwin Gorczyca
Super! Już chwaliłam na FB :)
OdpowiedzUsuńech, śliczne te Twoje torby :)
OdpowiedzUsuńszkoda, że tak daleko mam do Warszawy... pozostaje mi do nich wzdychać patrząc się w monitor... ;)
Torby Twoich pomysłów są zawsze świetne :-))
OdpowiedzUsuńJa chcę niebieską....;)
OdpowiedzUsuńBoska, przepiękna....!!!
Fantastyczna!!!
Ach...
Piękne.
OdpowiedzUsuńA nie będzie jakichś targów/prezentacji w okolicach Katowic?
Ale piękności, a ja na dyżurze:(:(
OdpowiedzUsuńSliczne te torby i widac, ze pracochlonne. Przykro mi, nie bede w Warszawie, ale za to moze kiedys bedzie okazja abys zaprezentowala je w Trojmiescie? Wtedy bardzo chetnie! :-)
OdpowiedzUsuńO kurka ale profi wyglądaja!
OdpowiedzUsuńTorby rewelacja! Żałuję że nie mogę zobaczyć na żywo. Za daleko jesteście... :)
OdpowiedzUsuńJa nie mogę jak oglądam Twoje cudeńka. Po prostu zazdrość mnie ściska, ale ta pozytywna, mobilizująca do działania:)
OdpowiedzUsuńOch, jakie super torby!
OdpowiedzUsuńCzy na tej stronie nie ma czasem Twojej kopertówki:
OdpowiedzUsuńhttp://blog.a-common-thread.com/2011/05/diy-oversized-envelope-clutch-purse.html
dokładnie taka jak ta:
http://www.pakamera.pl/kopertowki-kopertowka-bardzo-w-kwiaty-nr472377.html
Ale wypatrzyłam co?
Są absolutnie przepiękne! a ta różowa to po prostu mistrzostwo świata! ♥
OdpowiedzUsuń(podziwiam rzeczy które wychodzą spod Twoich palców :) )
Witam :) ta żółta jest wspaniała ;) gdzie znajdę jej cenę? ;)
OdpowiedzUsuńJestem tu pierwszy raz, no ale teraz wiem, że nie ostatni;) Zakochana w Twoich torbach (zwłaszcza tej ostatniej), będę wpadać tu częściej.
OdpowiedzUsuńpozdrawiam kateandhandmade.blogspot.com